АкушерствоАнатомияАнестезиологияВакцинопрофилактикаВалеологияВетеринарияГигиенаЗаболеванияИммунологияКардиологияНеврологияНефрологияОнкологияОториноларингологияОфтальмологияПаразитологияПедиатрияПервая помощьПсихиатрияПульмонологияРеанимацияРевматологияСтоматологияТерапияТоксикологияТравматологияУрологияФармакологияФармацевтикаФизиотерапияФтизиатрияХирургияЭндокринологияЭпидемиология

Тромбоз, тромбэмболия 16 страница

Қосымша ӨЖЖ-ден кейін науқастың өз бетінше дұрыс дем алуына дайындау үшін ӨЖЖ-дің үзілісті мәжбүрлейтін тәртібі қолданылады. Бұл әдіс өз бетінше дем алу белгілі бір уақыттан кейін тыныстық бұлшықеттердің қажуына әкелетін науқастарға қолданылады. Бұл кезде белгілі уақыттан кейін ӨЖЖ аспап адамның өзі дем алуға талпынысына қарамай, мезгіл-мезгіл өкпеге ауа үрлейді. Осыдан тыныстық бұлшықеттердің ауыр жұмыс атқаруларынан оларда дистрофия дамуынан сақтандырады. Сонымен қатар ӨЖЖ-нің бұл әдісі қолданылғанда:

● өкпенің артық желдетілуі болмайды, тыныстық алкалоз дамуына қауіп-қатер азаяды;

● кеуде қуысы мен ұяшықтар ішінде қысым көтерілу кезеңдерінің ұзақтығы қысқарады. Содан қанайналымға ӨЖЖ теріс ықпалы төмендейді;

● миорелаксанттар, наркоздық аналгетиктер аз мөлшерде қолданылады. Сондықтан олардың организмге жағымсыз әсерлері шамалы болады.

Дегенмен клиникалық амалдарда мезгіл-мезгіл мәжбүрлеп желдету кейде нәтижелі болмауы да мүмкін. Өйткені ӨЖЖ аспабын тыныстық бұлшықеттердің қажуы болғаннан кейін артериалық гипоксемия дамығанда ғана қосады. Осыдан тыныстық бұлшықеттердің оттегіге және нәруыздар түзілуіне қажетті заттарға деген тым жоғары мұқтаждығы қанағаттандырылмайды. Бұл тыныстық бұлшықеттердің дистрофиясын ушықтырады, өз бетінше дем алудың қалпына келуін тежейді.

Өкпе ұлпасының жайылған ауыр дерттік бүліністерінде (жіті тыныстық дистресс-синдром, пневмония) сыртқы тыныс жеткіліксіздігі және тым қатты артериалық гипоксемия дамуында өкпе ұяшықтары мен тыныстық бронхиолалардың солып қалуынан олардың өкпеде газдардың алмасуына қатыспауы маңызды орын алады. Өкпе ұяшықтарының желдетілуі қалпына келтіру үшін ӨЖЖ кезінде демді ішке тарту мен оны сыртқа шығарудың арақатынасын 1:2-ден 1:1-4:1-ге дейін ұзарту қажет. Осыдан өкпе ұяшықтары мен тыныстық бронхиолалар жазылып, өкпеде газдардың алмасуы жақсарады.

Тыныс алу жолдары жарақаттанғанда, майда кеңірдекшелер мен өкпеқап арасында жыланкөз болғанда әдетті ӨЖЖ нәтиже бермейді. Өйткені бұл кезде өкпе ұяшықтары мен тыныс алу жолдарының арасында қысымның айырмашылығын ұстап тұруға болмайды. Сондықтан бұндай жағдайларда өкпеге үрленетін ауаның аз көлемімен (2-4 мл/кг дене массасына), өте жоғары жиілікте (60-3000 мин^-1) ӨЖЖ өткізіледі.

Жіті тыныс жеткіліксіздігі бар науқастарға қысқа мерзімде ӨЖЖ таза оттегімен басталуы қажет. Артынан артериалық қанда оттегі мен көмірқышқылы газының үлестік қысымын анықтай отырып, дем алатын ауада оттегінің мөлшерін 60%-ға дейін кеміту керек. Бұл кезде артериалық қанда оттегінің үлестік қысымы с.б.б. 60 мм-ден жоғары болуын қадағалау міндетті.

Жіті тыныс жеткіліксіздігі бар науқастарға шұғыл ӨЖЖ бастағанда тыныстың минуттық көлемі 100 мл/кг дене массасына болуы қажет. Ол үшін тыныстың жиілігі минутына 8-14, тыныстық көлем әрбір кг дене массасына 10-15 мл болғаны жөн. Артынан қанның рН мөлшерін қалыпты деңгейден ауытқытпайтын тыныстың минуттық көлемін айқындайды. Бұл кезде сау адамның артериалық қанындағы рСО₂ деңгейіне сүйену дұрыс болмайды. Сыртқы тыныстың сүлде обструкциялық бұзылыстары бар науқастарда ӨЖЖ-ін артериалық гипоксемияға жауап ретінде болатын ұдайы гипервентиляция жағдайына сәйкес өткізу қажет. Бұндай науқас адамдардың қанында рСО₂ деңгейі төмен және олар осы деңгейге бейімделген болады. Сондықтан науқастың қанында рСО₂ деңгейі сау адамдардың деңгейіне теңелгенде тыныстық ацидоз даму қаупі төнеді. Өйткені бұндай науқастардың бүйрегі бикарбонаттарды толығынан несеппен шығарып үлгермейді.

Шұғыл түрде ӨЖЖ кезінде демді ішке тарту кезеңінде тыныс алу жолдарында өтетін ауаның ең үлкен қысымы су бағанасы бойынша 40-50 см-ден аспағаны жөн. Өйткені өкпе ұяшықтарының ішінде қысым көтеріліп кетуінен жүректің насостық қызметі бұзылады. Өкпе ұяшықтарының жасанды желдету көлемін арттыру қажеттігі болған жағдайда, тыныс алуды жиілетпей, тыныстық ауа көлемін ұлғайту қажет. Үстіртін жиі тыныс кезінде тыныстық көлемнің азаюы бронхиолалар мен ұяшықтардың солып қалуына және олардың бітелуіне әкеледі. Содан, өкпенің кейбір бөліктері тыныс алуға қатыспай, артериалық гипоксемия дамиды.

Дем шығарудың соңында тыныс алу жолдары мен ұяшықтарда атмосфералық қысымнан жоғары оң қысым болуы өкпе ұяшықтарының солып қалуынан сақтандырады, солып қалған ұяшықтарды жайып жазады және қызмет атқаратын ұяшықтардың санын көбейтеді. Бірақ ол, ұяшықтардың ішінде қысымды көтеріп, ӨЖЖ кезінде жүректің насостық қызметін бұзуы ықтимал. Дем шығарудың соңында ұяшықтардың ішінде оң қысым атмосфералық қысымнан су бағанасы бойынша 15 мм-ден асқанда өкпе тінінің қысыммен жарақатануына және пневмоторакс дамуына қатты қауіп-қатер төнеді.

Науқастың өз бетінше дем алуына ұзақ ӨЖЖ-ден кейін біртіндеп ауысу:

● тыныстық бұлшықеттердің тез дамыған әлсіздігі;

● өкпеде сүлде жұқпалардың болуы;

● кеңідекшелердің тым көп шырыш бөліп шығаруы;

● қанның минуттық көлемі азаюы - кездерінде болуы қажет.

Бұл дерттік жағдайлардың барлығында өкпенің физиологиялық тыныстық беті азаяды. Мәселен, өкпе жұқпалары қабыну туындатып, тыныс алуға қатысатын өкпе бөліктерін кемітеді. Кеңірдекшелердің тарылуы ұяшықтардың желдетілуі мен перфузиясының арақатынасын бұзып, өкпе бөліктерін газдардың алмасуынан аластайды. Қанның минуттық көлемінің аздығы өкпе тінінің қанмен қамтамасыз етілуін кемітіп, веналық қанның оттегімен қанығуын бұзады. Өкпенің тыныстық беті азаюы артериалық гипоксемия дамуына әкеліп, гипервентиляция туындатады. Ол өз алдына ұзақ ӨЖЖ-нен әлі толық күш жинамаған тыныстық бұлшықеттердің тез шаршағыштығына әкеледі.

Асқорыту жүйесінің патофизиологиясы

Дата добавления: 2015-09-27 | Просмотры: 601 | Нарушение авторских прав